ATLANTA – Serija kao nijedna druga
Helly Cherry
Lakše je objasniti šta Atlanta nije nego šta jeste, spolja deluje poprilično standardno, pratimo uspon i probijanje repera Pejperboja i njegovog rođaka/menadžera Erna kroz mutne vode moderne rep-scene u Atlanti, prestonici još uvek kakvog-takvog old skul uličnog repa, ali ako znate da iza serije stoji kreativna snaga Donalda Glovera, jednog od najtalentovanijih multiumetnika u Americi, glumca, stendap komičara, scenariste, zaštitnog lica briljantne serije Community i subverzivnog hiphopera pod pseudonimom Childish Gambino, koji je zblanuo Ameriku singlom This is America, onda znajte da je Atlanta drugačija serija od bilo koje druge u ponudi.
Atlanta je za Atlantu nešto kao Uliks za Dablin, jedna stilski i žanrovski razuđena hronologija ljudi i karaktera koji žive na jugu Amerike, njihovog socijalnog, ekonomskog i kulturnog statusa, jedno seciranje aktuelnog stanja u kome Afroamerikanci u Americi vrednuju svoje nasleđe i svoj položaj.
Očekujući komediju mnogi će se zbuniti kada, zapravo, dobiju jednu oporu, na momente dramatično ozbiljnu seriju sa jakim ciničnim notama prema položaju crnaca u Americi i pokušaju da se njihov status konstantno drži pod uzdom represivnog režima koji, s druge strane, eksploatiše njihovo kulturno nasleđe.
Serija nema jaku narativno potku, epizode nisu čvrsto povezane niti teku iz jedne u drugu, pogotovo kada se dođe do druge sezone koja deluje kao da istovremeno gledate i Get out i Vudija Alena i Spajka Lija i Kventina Tarantina, od horora, do krimića i romantične drama-komedije, sa pojedinim epizodama koje su toliko simbolički dobre da mogu da budu minfilmovi sami za sebe.
Iako se serija poslovično bavi repom, nećete videti Pejperboja kako repuje niti da u nekom stvaralačkom zanosu stvara numere niti snima u studiju, ovo nije Huste & flow, ovo je jedna umetnički oblikovana žanrovski razuđena studija odnosa moderne Amerike prema jednom velikom broju svog stanovništva, ali i kritika istog tog stanovništva koje ne uspeva ili jednostvano ne želi da se oslobodi uloge žrtve koja mu je nametnuta.
Očekujući komediju mnogi će se zbuniti kada, zapravo, dobiju jednu oporu, na momente dramatično ozbiljnu seriju sa jakim ciničnim notama prema položaju crnaca u Americi i pokušaju da se njihov status konstantno drži pod uzdom represivnog režima koji, s druge strane, eksploatiše njihovo kulturno nasleđe.
Serija nema jaku narativno potku, epizode nisu čvrsto povezane niti teku iz jedne u drugu, pogotovo kada se dođe do druge sezone koja deluje kao da istovremeno gledate i Get out i Vudija Alena i Spajka Lija i Kventina Tarantina, od horora, do krimića i romantične drama-komedije, sa pojedinim epizodama koje su toliko simbolički dobre da mogu da budu minfilmovi sami za sebe.
Iako se serija poslovično bavi repom, nećete videti Pejperboja kako repuje niti da u nekom stvaralačkom zanosu stvara numere niti snima u studiju, ovo nije Huste & flow, ovo je jedna umetnički oblikovana žanrovski razuđena studija odnosa moderne Amerike prema jednom velikom broju svog stanovništva, ali i kritika istog tog stanovništva koje ne uspeva ili jednostvano ne želi da se oslobodi uloge žrtve koja mu je nametnuta.
Slobodan Novokmet