Green Jellÿ „Three Little Pigs“ — Pank bajka iz plastelinske noćne more
Helly Cherry
"Not by the hair on my chinny chin chin!" – retko koja rečenica iz dečjih bajki je toliko efektno postala deo alternativne kulture kao ova, zahvaljujući bendu Green Jellÿ i njihovom nezaboravnom spotu za pesmu Three Little Pigs iz 1993.
U godinama kada su MTV i Beavis and Butt-Head definisali ukus jedne čitave generacije, a grunge i alternative rock postali mejnstrim, Green Jellÿ (tada još Green Jellö, dok ih Kraft ne tuži) dolazi niotkuda sa pesmom koja je parodija, satira i potpuni audio-vizuelni haos. Three Little Pigs je spot koji danas deluje kao bizarna VHS relikvija iz doba kada su bendovi još imali slobodu (i hrabrost) da budu smešni, ružni i nepretenciozni.
Pesma je punk-metal adaptacija poznate dečije bajke o tri praseta, ispričana uz obilje pop-kulturnih referenci, crnog humora i muzičkog ludila. Spot prati priču o tri praseta – hipiku, reperu i japi arhitekti – koja beže od vuka koji u finalu biva savladan uz pomoć... Ramba. Da, Ramba.
Taj spoj bajke, nasilja, satire i prepoznatljivih stereotipa tadašnje Amerike bio je eksplozivna mešavina koja je savršeno rezonovala sa tadašnjim MTV auditorijumom. Humor je bio sirov, ali promišljen, animacija bizarna, a cela priča delovala je kao nešto što su osmislili klinci na speedu sa previše pristupa TV-u osamdesetih.
Spot je u celosti urađen tehnikom stop-motion animacije sa lutkama od plastelina i gline, što mu daje specifičan, ručno pravljen i gotovo groteskan vizuelni identitet. Ovakav pristup je delovao autentično, opipljivo i gotovo punk u svojoj DIY estetici.
Rad na spotu trajao je mesecima, a režirao ga je Fred Stuhr, koji je kasnije sarađivao i sa bendovima kao što su Tool (npr. Sober). Upravo kroz ovu estetiku, Three Little Pigs se izdvojio – nije to bio samo spot, bio je to mali animirani film za odrasle, skriven u formi muzičkog spota.
Zašto smo ga voleli? Zato što je bio drugačiji. Zato što je bio smešan. Zato što je izgledao kao noćna mora iz dečije emisije. I zato što je dolazio iz vremena kada muzika nije imala potrebu da se uzima previše ozbiljno da bi bila dobra. Spot i pesma su savršeno parodirali tadašnji svet, ali i bendove poput Metallica i Nirvana (što se može videti i u tekstu pesme, kao i u referencama u vizualima). Bio je to momenat kada si mogao biti dete i pank u isto vreme.
Danas, Three Little Pigs izgleda kao artefakt nekog davno izgubljenog sveta – sveta VHS kaseta, MTV maratona i subverzivne animacije. Ali i dalje je smešan. I dalje ima onu sirovu kreativnost koju današnji glancani algoritamski spotovi često nemaju.
Iako se Green Jellÿ nisu održali na velikoj sceni (možda i zato što su više bili art-projekat nego bend u klasičnom smislu), ostavili su trag upravo zahvaljujući ovom spotu.
U okviru našeg serijala o spotovima koji su oblikovali jednu generaciju, Three Little Pigs stoji kao dokaz da i bajke mogu biti subverzivne, da plastelin može biti oružje, i da je humor – kad je dobro ciljan – moćan kao Rambo s mitraljezom. Spot je bizaran, sirov i autentičan, baš kao i vreme iz kojeg dolazi.
Taj spoj bajke, nasilja, satire i prepoznatljivih stereotipa tadašnje Amerike bio je eksplozivna mešavina koja je savršeno rezonovala sa tadašnjim MTV auditorijumom. Humor je bio sirov, ali promišljen, animacija bizarna, a cela priča delovala je kao nešto što su osmislili klinci na speedu sa previše pristupa TV-u osamdesetih.
Spot je u celosti urađen tehnikom stop-motion animacije sa lutkama od plastelina i gline, što mu daje specifičan, ručno pravljen i gotovo groteskan vizuelni identitet. Ovakav pristup je delovao autentično, opipljivo i gotovo punk u svojoj DIY estetici.
Rad na spotu trajao je mesecima, a režirao ga je Fred Stuhr, koji je kasnije sarađivao i sa bendovima kao što su Tool (npr. Sober). Upravo kroz ovu estetiku, Three Little Pigs se izdvojio – nije to bio samo spot, bio je to mali animirani film za odrasle, skriven u formi muzičkog spota.
Zašto smo ga voleli? Zato što je bio drugačiji. Zato što je bio smešan. Zato što je izgledao kao noćna mora iz dečije emisije. I zato što je dolazio iz vremena kada muzika nije imala potrebu da se uzima previše ozbiljno da bi bila dobra. Spot i pesma su savršeno parodirali tadašnji svet, ali i bendove poput Metallica i Nirvana (što se može videti i u tekstu pesme, kao i u referencama u vizualima). Bio je to momenat kada si mogao biti dete i pank u isto vreme.
Danas, Three Little Pigs izgleda kao artefakt nekog davno izgubljenog sveta – sveta VHS kaseta, MTV maratona i subverzivne animacije. Ali i dalje je smešan. I dalje ima onu sirovu kreativnost koju današnji glancani algoritamski spotovi često nemaju.
Iako se Green Jellÿ nisu održali na velikoj sceni (možda i zato što su više bili art-projekat nego bend u klasičnom smislu), ostavili su trag upravo zahvaljujući ovom spotu.
U okviru našeg serijala o spotovima koji su oblikovali jednu generaciju, Three Little Pigs stoji kao dokaz da i bajke mogu biti subverzivne, da plastelin može biti oružje, i da je humor – kad je dobro ciljan – moćan kao Rambo s mitraljezom. Spot je bizaran, sirov i autentičan, baš kao i vreme iz kojeg dolazi.