Robert Egers definitivno već sada spada u autentične i vizionarske reditelje koji imaju svoju jasnu i beskompromisnu poetiku, i zato se njegovi filmovi, kreirani sa izrazitom tehničkom pažnjom i minucioznošću, čak i kada nisu sjajni iščekuju sa nestrpljenjem.

Otuda je i rimejk Nosferatua iz 1922 (zapravo, neautorizovane verzije Drakule) od strane mene čekan kao ozebao sunce, i shodno tome i evaluiran očekivanjima koja su prevazilazila mediokritetska.

I opet smo dobili jednu jasnu i ubedljivu viziju gotskog horora koja je toliko sa strane tehnikalija (dakle zvuk, kamera, scenografija, kostimi, atmosfera) toliko gusta, ubedljiva i sugestivna da neretko deluje da je Egers nekom okultnom seansom prizvao epohu u današnjicu. Kadrovi osvetljeni samo svetlošću sveće podsećaju na briljantnu tehničku egzekuciju koju je Kjubrik izveo u Beriju Lindonu.

Međutim, tu fascinacija prestaje, a počinje racionalno tumačenje onoga što vidimo, a što je mahom, iako netremice fascinantno, zapravo donekle prazno, sporo, nedinamično, sve u očekivanju, u sugestiji i sa premalo konkretnosti i zbivanja u kadru. Grof Orlok i nejgov vampirizam sada su nekakva simbolika zapravo prigušene seksualne devijantnosti, nekih mračnih poriva (apetita) koji se obznanjuju junakinji Elen u njenim posednutim manifestacijama i koji prete da razore jezgro malograđanskog braka, ali i zapadne civilazacije (ne dolazi Orlok, tj. Drakula slučajno sa istoka, iz mističnog slovenstva). Otuda je ovaj Orlok donekle nešto između Oldmanovog romantičnog Drakule i neke pacolike zveri/živog leša ogrnutog nošnjom mađarskog (sic!) velmože i brkovima vlastele iz 15. veka (što je istorijski akuratno). On je ceo iz senki, mraka, onog skrivenog i misterioznog u svakome do nas, vesnik bola i požude, možda i jednog i drugog zajedno, sila koja zavodi, korpumpira, manipuliše svojim uticajem.

Ako prenebregnemo bolno iskarikirani naglasak kojim govori, njegov protagonizam u filmu je vrlo redak i statičan, sa tek nekoliko ubedljivih scena, te ceo film stoga podseća pomalo na prelepo dizaniranu vazu u koju može samo da se gleda, ali koja je ili šuplja ili uska pa ne može da drži cveće. I pored divnih detalja u ovom filmu, Kopolina izbarokirana i pomalo kič verzija ove priče bila mi je ubedljivo i strašnija i zabavnija za gledanje.

Ocena 4–
Slobodan Novokmet