Nindža kornjače: Heroji u oklopima
Helly Cherry
Nindža kornjače su fenomen u pop-kulturi koji traje punih četrdeset godina. Isprva osmišljene kao strip junaci, najveću popularnost su ipak stekle kao crtana serija koja je mnogima ulepšavala i ulepšava detinjstvo ali i odraslo doba. Iako smo, ovde, na Balkanu mogli da pratimo svaku kinematografsku varijaciju ove četvorke, retko kada smo bili u mogućnosti da čitamo njihove avanture u formi devete umetnosti. Nakon objavljivanja svega pet brojeva u izdanju Dečijih novina i jednog u izdanju Arsvalee na početku devedesetih godina prošlog veka, čekali smo skoro tri decenije na nove strip edicije i dočekali ih pojavom beogradske Golkonde, najpre kroz mini-serijal od pet brojeva pod nazivom Mladi mutanti Nindža kornjače: Poslednji ronin a zatim i kroz najnoviji naslov, integralni strip-album Mladi mutanti Nindža kornjače: Heroji u oklopima.
Originalni naslov ovog stripa je TMNT: 100 page spectacular – Heroes in the half shell i u pitanju je objedinjeno izdanje trodelnog mini-serijala koji je objavljivan od avgusta do decembra 1988. godine u Sjedinjenim Američkim Državama. Scenario i crtež je adaptirao i potpisao Majkl Tuni prema scenariju za crtanu seriju Dejvida Vajsa i Pati Hauet a za tuš i bojenje su bili zaduženi Dejv Garsija i Bari Grosman.
Iako sva tri broja, zapravo, zauzimaju ukupno 89 strana, radnja je u svakom broju ponaosob toliko sadržajna i dinamična da sam u imao utisak da sam pročitao 200 strana. Kako pripadam generaciji gledalaca Nindža kornjača iz druge polovine 90-ih godina, dobar deo dijaloga sam nesvesno čitao glasovima Dejana Lutkića, Nikole Bulatovića, Milana Čučilovića i ostalih glumaca koji su sinhronizovali seriju nakon Nikole Simića, Đuze Stojiljkovića, Nade Blam i drugih, prvenstveno zbog toga što je izgled samih kornjača u vreme objavljivanja ovog stripa bio onakav kakvim ga pamtimo iz serije: Skoro pa dečiji, atletski, naivan, bez previše detalja i fizičkih razlika koje su od njih kasnije pravile ili monstrume na steroidima ili neuhranjene, šeprtljave drugare Sunđera Boba i Patrika.
Pored „izvornog“ (za nas izvornog, za strip-serijal ne, jer su u početku svi nosili crvene marame kao Rafaelo) izgleda, ovaj strip nas direktno vraća na sam početak serijala jer je radnja bazirana na prvih pet epizoda prve sezone crtane serije pod nazivima Tragovi kornjača, Rešiti se pacova, Ludi klinci iz Dimenzije X, Vrati se kući, Usagi i Metalhedov postanak. Ukratko, možemo da se podsetimo slučajnog kontakta četiri male morske kornjače sa radioaktivnom supstancom koja ih je uvećala, starog rivalstva Hamatoa Jošija i Orokua Sakija i kako su postali učitelj Splinter i Sekač, upoznavanja i druženja naših junaka sa novinarkom Ejpril O’Nil i Neutrinosima, najezdom armija nindži iz Klana stopala, mauzer robota doktora Bakstera Stokmana, ili Kranga, mozga bez tela iz dimenzije X koja dolazi u kontakt sa planetom Zemljom.
Scenarista Majlk Tuni je pored mnoštva događaja i likova koji i nisu u potpunosti nabrojani u ovom tekstu uspeo da prikaže svaki od glavnih i sporednih likova baš onakvima kakvi su u seriji: Leonardo je, na primer, neprikosnoveni vođa čvrstog karaktera, Mikelanđelo neozbiljan i duhovit, Sekač autoritaran i u potpunosti zaslepljen mržnjom prema kornjačama i Splinteru a Bebop i Rokstedi ne previše inteligentni i povodljivi. Ipak, najveći užitak u čitanju ovog stripa su mi predstavljali njegov crtež, tuš i boje. Kada su u pitanju stripovi u boji, za mene kao čitaoca ubedljivo prednjače izdanja DC-ja, Vertigo Comics-a i Marvela tokom 80-ih i ranih 90-ih godina i bukvalno sam u stanju satima samo da gledam slike bez čitanja. Prosto, obožavam tu estetiku jednostavnijeg i slobodnijeg načina crtanja američkih stripova i pogotovo rukom bojenih i tuširanih stranica paletom od nekih 100-ak boja pre pojave digitalne izrade stripova. Iako stripovi u to vreme jesu bili vizuelno slični sa crtanim filmovima, Dejvu Garsiji i Gariju Grosmanu je uspelo ne samo da u potpunosti prikažu scene iz serije, već i da ih modifikuju manjim brojem boja i detalja tako da me je ovaj strip podsetio na neke od naslova čiji grafički izgled svrstavam u omiljene kao što su Betmen: Kult, Džon Konstantin: Hellblazer, Sendmen: Sezona sumaglica ili X-Men: Bog voli, čovek ubija.
U odnosu na iznenađujuće mračan, pesimističan i tužan mini-serijal Nindža Kornjače: Poslednji ronin, strip Heroji u oklopima je refleksija vesele, komične, akcione i jednostavne crtane serije uz koju smo odrastali i stoga verujem da ovo izdanje može da obraduje ne samo nas koji do današnjeg dana pratimo Nindža kornjače kroz strip, animiranu seriju, filmove, video-igre, igračke koje nismo prestali da kupujemo i albume sa sličicama, već i one koji su odrasli mnogo pre nas. Jedina zamerka koju imam jeste činjenica da je ovo ipak mini-serijal koji nema nastavke. A, sada me izvinite, idem da pogledam tek objavljeni film iz franšize obećavajućeg naslova: Mutantski haos. Kavabunga!
Iako sva tri broja, zapravo, zauzimaju ukupno 89 strana, radnja je u svakom broju ponaosob toliko sadržajna i dinamična da sam u imao utisak da sam pročitao 200 strana. Kako pripadam generaciji gledalaca Nindža kornjača iz druge polovine 90-ih godina, dobar deo dijaloga sam nesvesno čitao glasovima Dejana Lutkića, Nikole Bulatovića, Milana Čučilovića i ostalih glumaca koji su sinhronizovali seriju nakon Nikole Simića, Đuze Stojiljkovića, Nade Blam i drugih, prvenstveno zbog toga što je izgled samih kornjača u vreme objavljivanja ovog stripa bio onakav kakvim ga pamtimo iz serije: Skoro pa dečiji, atletski, naivan, bez previše detalja i fizičkih razlika koje su od njih kasnije pravile ili monstrume na steroidima ili neuhranjene, šeprtljave drugare Sunđera Boba i Patrika.
Pored „izvornog“ (za nas izvornog, za strip-serijal ne, jer su u početku svi nosili crvene marame kao Rafaelo) izgleda, ovaj strip nas direktno vraća na sam početak serijala jer je radnja bazirana na prvih pet epizoda prve sezone crtane serije pod nazivima Tragovi kornjača, Rešiti se pacova, Ludi klinci iz Dimenzije X, Vrati se kući, Usagi i Metalhedov postanak. Ukratko, možemo da se podsetimo slučajnog kontakta četiri male morske kornjače sa radioaktivnom supstancom koja ih je uvećala, starog rivalstva Hamatoa Jošija i Orokua Sakija i kako su postali učitelj Splinter i Sekač, upoznavanja i druženja naših junaka sa novinarkom Ejpril O’Nil i Neutrinosima, najezdom armija nindži iz Klana stopala, mauzer robota doktora Bakstera Stokmana, ili Kranga, mozga bez tela iz dimenzije X koja dolazi u kontakt sa planetom Zemljom.
Scenarista Majlk Tuni je pored mnoštva događaja i likova koji i nisu u potpunosti nabrojani u ovom tekstu uspeo da prikaže svaki od glavnih i sporednih likova baš onakvima kakvi su u seriji: Leonardo je, na primer, neprikosnoveni vođa čvrstog karaktera, Mikelanđelo neozbiljan i duhovit, Sekač autoritaran i u potpunosti zaslepljen mržnjom prema kornjačama i Splinteru a Bebop i Rokstedi ne previše inteligentni i povodljivi. Ipak, najveći užitak u čitanju ovog stripa su mi predstavljali njegov crtež, tuš i boje. Kada su u pitanju stripovi u boji, za mene kao čitaoca ubedljivo prednjače izdanja DC-ja, Vertigo Comics-a i Marvela tokom 80-ih i ranih 90-ih godina i bukvalno sam u stanju satima samo da gledam slike bez čitanja. Prosto, obožavam tu estetiku jednostavnijeg i slobodnijeg načina crtanja američkih stripova i pogotovo rukom bojenih i tuširanih stranica paletom od nekih 100-ak boja pre pojave digitalne izrade stripova. Iako stripovi u to vreme jesu bili vizuelno slični sa crtanim filmovima, Dejvu Garsiji i Gariju Grosmanu je uspelo ne samo da u potpunosti prikažu scene iz serije, već i da ih modifikuju manjim brojem boja i detalja tako da me je ovaj strip podsetio na neke od naslova čiji grafički izgled svrstavam u omiljene kao što su Betmen: Kult, Džon Konstantin: Hellblazer, Sendmen: Sezona sumaglica ili X-Men: Bog voli, čovek ubija.
U odnosu na iznenađujuće mračan, pesimističan i tužan mini-serijal Nindža Kornjače: Poslednji ronin, strip Heroji u oklopima je refleksija vesele, komične, akcione i jednostavne crtane serije uz koju smo odrastali i stoga verujem da ovo izdanje može da obraduje ne samo nas koji do današnjeg dana pratimo Nindža kornjače kroz strip, animiranu seriju, filmove, video-igre, igračke koje nismo prestali da kupujemo i albume sa sličicama, već i one koji su odrasli mnogo pre nas. Jedina zamerka koju imam jeste činjenica da je ovo ipak mini-serijal koji nema nastavke. A, sada me izvinite, idem da pogledam tek objavljeni film iz franšize obećavajućeg naslova: Mutantski haos. Kavabunga!
Ilija Najdanović