COBRA KAI (2018-2020) – Simpatičan apdejt na „Karate kida“
Helly Cherry
Nikada nisam sekao vene za „Karate kidom", u suštini bila je to jedna tinejdž varijacija na „Rokija“ (isti reditelj) koja je boks zamenila karateom i koja se bavila stasavanjem i sazrevanjem mladog Danijela Larusoa koji pod budnim mentorstvom iskusnog Mijagija uspeva da se izbori sa školskim bulijima, stekne mudrost i samopouzdanje koje sa sobom donose istočnjačke veštine (ljuti stereotip) i na kraju izvojuje epsku pobedu u meču u kome je bio autsajder.
Osamdesestih su ti filmovi bili simpatični i gledljivi, imali su nešto humora, lako je čovek mogao da se identifikuje sa temom o „anderdogu“ koji kroz borilačke veštine pokušava da se suprotstavi školskim nasilnicima, srce im je bilo na pravom mestu, a imali su i tu obaveznu navijačko-ložačku komponentu koja neobično prija klincima koji i sami maštaju o kakvoj pobedi ili potvrđivanju kroz savladavanje opštih prepreka.
Kojih 30 godina kasnije „Cobra kai", serija koja se direktno nastavlja na radnju „Karate kida“ doživljava skoro nepodeljeni uspeh kod kritičara i kod publike, a debitujući i na Netfliksu otvara sebi vrata još šireg gledališta. Neko je lepo primetio da je „Cobra kai“ serija koja je bolja nego što zaslužuje da bude. U suštini, od istresanja prašine sa stare franšize iz 80-ih i jeftinog hvatanja na nostalgiju čovek isprva ne može da očekuje mnogo, s obzirom na to da su se sami filmovi izlizali već posle drugog nastavka, a da je opšti trend vaskrsavanja kulturne baštine iz te dekade postao pre otužan nego zabavan.
Ali, zapravo, dešava se nešto neočekivano, upravo vremenska distanca i kilometraža koja je dodata na početne likove iz filma čini ovu seriju ozbiljnijom, zrelijom i sadržajnijom nego što se isprva naslućivalo. Otuda likovi deluju kao da su zaista prošli sito i rešeto u životu i da su njihove trenutne pozicije u životu obeležene onim kako su gradili svoje karaktere i vrednosti 80-ih. Arhetipsko rivalstvo između Danijela Larusa, sada uspešnog dilera automobilima, i Džonija Lorensa, sada pogubljenog i polupijanog hendimena koji nikada nije preboleo Danijelovu pobedu na turniru, evocira se i iznova rasplamsava kada Džoni odluči da ponovo pokrene „Cobra kai“ karate dodžo ne bi li učio klince „pravom“, muškom karateu koji prvo nemilosrdno bije, pa onda postavlja pitanja. Naravno da to dolazi u koliziju sa Danijelom koji je oduvek propagirao kontemplativniji i odbrambeniji pristup toj veštini, zahvaljujući Mijagijevim učenjima, i koji u Džoniju i dalje vidi nasilnika i bulija koji će deci prenositi pogrešne i nakaradne vrednosti.
Njihovo rivalstvo vrlo brzo se prenosi i na njihvou decu, te serija time dobija komponentu tinejdž sapunice koja se bavi temama školskog i sajber nasilja, sticanja samopoštovanja u odrastanju kroz rad na sebi, muško-ženskih odnosa i sl. Iako se tim delom serija približava mlađim generacijama koje nisu čule za „Karate kida“, ipak iskupljujuće elemente nalazi u borilačkim scenama koje na momente podsećaju na neki treš boriački film iz 90-ih, što je zapravo vrlo simpatično i provocira uspomene iz detinjstva (retko gde ćete danas videti na ekranu kako se 20-oro dečurlije šiba karateom po celoj školi).
Ipak, ono što daje seriji određeni kredibilitet jeste Vilijam Zabka u ulozi Džonija Lorensa. Zabka savršeno prikazuje amplitudu sazrevanja ovog isprva izgubljenog lika koji kao sensei pronalazi novi smisao u životu, a onda počinje da koriguje svoje mačoističke stavove koji polako sazrevaju, čineći od njega netipičnog antiheroja, koji nije niti klasičan negativac, niti apsolutni pozitivac, kao što je i život sam najčešće siv, u nekom međuprostoru moralne ambivalentnosti.
Slobodan Novokmet
Osamdesestih su ti filmovi bili simpatični i gledljivi, imali su nešto humora, lako je čovek mogao da se identifikuje sa temom o „anderdogu“ koji kroz borilačke veštine pokušava da se suprotstavi školskim nasilnicima, srce im je bilo na pravom mestu, a imali su i tu obaveznu navijačko-ložačku komponentu koja neobično prija klincima koji i sami maštaju o kakvoj pobedi ili potvrđivanju kroz savladavanje opštih prepreka.
Kojih 30 godina kasnije „Cobra kai", serija koja se direktno nastavlja na radnju „Karate kida“ doživljava skoro nepodeljeni uspeh kod kritičara i kod publike, a debitujući i na Netfliksu otvara sebi vrata još šireg gledališta. Neko je lepo primetio da je „Cobra kai“ serija koja je bolja nego što zaslužuje da bude. U suštini, od istresanja prašine sa stare franšize iz 80-ih i jeftinog hvatanja na nostalgiju čovek isprva ne može da očekuje mnogo, s obzirom na to da su se sami filmovi izlizali već posle drugog nastavka, a da je opšti trend vaskrsavanja kulturne baštine iz te dekade postao pre otužan nego zabavan.
Ali, zapravo, dešava se nešto neočekivano, upravo vremenska distanca i kilometraža koja je dodata na početne likove iz filma čini ovu seriju ozbiljnijom, zrelijom i sadržajnijom nego što se isprva naslućivalo. Otuda likovi deluju kao da su zaista prošli sito i rešeto u životu i da su njihove trenutne pozicije u životu obeležene onim kako su gradili svoje karaktere i vrednosti 80-ih. Arhetipsko rivalstvo između Danijela Larusa, sada uspešnog dilera automobilima, i Džonija Lorensa, sada pogubljenog i polupijanog hendimena koji nikada nije preboleo Danijelovu pobedu na turniru, evocira se i iznova rasplamsava kada Džoni odluči da ponovo pokrene „Cobra kai“ karate dodžo ne bi li učio klince „pravom“, muškom karateu koji prvo nemilosrdno bije, pa onda postavlja pitanja. Naravno da to dolazi u koliziju sa Danijelom koji je oduvek propagirao kontemplativniji i odbrambeniji pristup toj veštini, zahvaljujući Mijagijevim učenjima, i koji u Džoniju i dalje vidi nasilnika i bulija koji će deci prenositi pogrešne i nakaradne vrednosti.
Njihovo rivalstvo vrlo brzo se prenosi i na njihvou decu, te serija time dobija komponentu tinejdž sapunice koja se bavi temama školskog i sajber nasilja, sticanja samopoštovanja u odrastanju kroz rad na sebi, muško-ženskih odnosa i sl. Iako se tim delom serija približava mlađim generacijama koje nisu čule za „Karate kida“, ipak iskupljujuće elemente nalazi u borilačkim scenama koje na momente podsećaju na neki treš boriački film iz 90-ih, što je zapravo vrlo simpatično i provocira uspomene iz detinjstva (retko gde ćete danas videti na ekranu kako se 20-oro dečurlije šiba karateom po celoj školi).
Ipak, ono što daje seriji određeni kredibilitet jeste Vilijam Zabka u ulozi Džonija Lorensa. Zabka savršeno prikazuje amplitudu sazrevanja ovog isprva izgubljenog lika koji kao sensei pronalazi novi smisao u životu, a onda počinje da koriguje svoje mačoističke stavove koji polako sazrevaju, čineći od njega netipičnog antiheroja, koji nije niti klasičan negativac, niti apsolutni pozitivac, kao što je i život sam najčešće siv, u nekom međuprostoru moralne ambivalentnosti.
Slobodan Novokmet