“Himne preživelih”

Nakon dva vrlo potentna samostalno izdata albuma iz 2017. godine, koja su nekako prošla mimo radara široj muzičkoj javnosti – “Let the Evil of His Own Lips Cover Him” i “All Bitches Die”, Kristin Hayter, poznatija pod umetničkim imenom Lingua Ignota, potpisuje ugovor za Profound Lore Records i objavljuje svoj treći album jula 2019. godine, pod nazivom “Caligula” kojim je definitivno skrenula pažnju na svoj rad.

Kantautorka Kristin Hayter dolazi iz Kalifornije, školovana je pijanistkinja i multi-instrumentalistkinja, a karakteriše je to što svoja traumatična iskustva iz romantičnih veza punih zlostavljanja, od kojih je jedna dobila i sudski epilog, kanališe kroz svoj muzički izraz, pa tako i svoje kompozicije naziva “himnama preživelih” (“survivor anthems”).

Jedan individualni “pakao” ljudskog očaja i duševnog rastrojstva izazvanog nasiljem, dobio je svoju zvučnu materijalizaciju, kroz mitološko / religijski podtekst, u žanrovskim okvirima koji obuhvataju neoklasični darkwave, neofolk, death industrial, noise, harsh noise, power electronics, drone i čak uz post-metal i black metal prizvuke, na abumu “Caligula”, sa umetničkim senzibilitetom i temperamentom koji se oslanja na izvođače kao što su Jarboe, Diamanda Galas, Chelsea Wolfe, Anna von Hausswolff, The Body i drugi.

Poigravanje sa dinamikom na albumu “Caligula” je takvo da kompozicije najpre uljuljkavaju slušaoca setnim klavirskim akordima, arpeđima i melodijama, sopranima, čelima, orguljama, da bi ga, poput grabljivice, napale punim intenzitetom abrazivnim industrial/harsh noise “udarcima”, white noise romorenjem i frenetičnim urlanjem na mesto soprana, dok klavirske deonice dobijaju na dramatičnosti, sa mnogo repeticije koja podiže napetost i dramu do tačke usijanja, stvarajući takvu zvučnu sliku koja unosi jezu u kosti i najiskusnijim i najhrabrijim slušaocima.

Slomljena duša kroz tekstove poručuje da samo bog zna za njenu tugu i šalje poruke kao što su: What will you say of the bond we had / Tender comrade? / For I have learned that all men are brothers / And brothers only love each other / Brothers in arms / Brothers in each others' arms / All the love God would allow / But all God’s love means nothing now. Ovakvi i slični vapaji dolaze sa ivice plača i potpunog nervnog sloma, da bi se konačno pretvorili u nezemaljske, demonske, životinjske, nazovite kako god, krike, koje ne mogu izazvati ravnodušnost, ostavljajući utisak kao da je glavna protagonistkinja zaposednuta kao u kultnom filmu “Possession”, poljskog reditelja Andžeja Žulavskog. Kristin Hayter slušaocima donosi emotivni “rolerkoster” najcrnjih ljudskih osećanja hirurški preciznim i dobro tempiranim rezovima puštajući “krv” i “gnoj” iz sopstvenih rana da slobodno curi iz zvučnika.

Od albuma “Caligula” možete očekivati jedinstveno slušalačko iskustvo, na mnogo momenata, nimalo prijatno u smislu prostog čulnog opažanja, ali transcendentalno u smislu estetskog doživljaja. Kristin Hayter je ekstremnost u popularnoj muzici podigla na nivo o kojem npr. većina metal izvođača može samo da sanja, i to na toliko artističan, koloritan, a istovremeno koherentan i konzistentan način da će se njen treći album vrlo verovatno naći na mnogim listama najboljih u tekućoj godini, kao što će svakako biti na mojoj. Ako ste dovoljno hrabri i imate dovoljno avanturističkog duha da se spustite u najmračnije dubine slomljene ljudske duše, “Caligula” je pravi album za vas.

Aleksandar Petrović