M

Godina izlaska: 1931

Režija: Fritz Lang

Scenario: Thea von Harbou/Fritz Lang

Glumci: Peter Lorre, Ellen Widman, Inge Landgut...

U ranim tridesetima, MGM-ov producent Irving Thalberg skupio je sve svoje pisce i režisere na pokazivanje njemačkog trilera Fritza Langa 'M', a zatim ih iskritizirao što ne snimaju tako inovativne, uzbudljive i duboke filmove. Naravno, priznao je Thalberg, da je neko došao u studio sa pričom o serijskom ubici djece koji na kraju ispada tragičnom žrtvom i optužuje sve slojeve društva za korupciju dublju od svoje psihoze, smjesta bi ga otjerali.

Dok je Hollywood zvučni film s početka koristio kao sredstvo za mjuzikle i brbljave pozorišne adaptacije drama u dnevnoj sobi, cijela generacija evropskih filmaša shvatila je potencijal koji je novi medij imao za uzbuđenje i psihološke efekte. Podloga za film bio je pravi serijski ubica koji je u to vrijeme uhvaćen, Lang je malo toga izmjenio, a tehničko nadahnuće uzeto je iz filma Alfreda Hitchcocka 'Ucjena'. Lang je svoju nijemu filmjsku karijeru završio 'Metropolisom' ( 1027 ) i 'Ženom na mjesecu' ( 1929 ), s dva skupa filma koja nisu oduševila na kino blagajnama prije nego što su prepoznati kao velika dostignuća. Bez obzira na to 'M' je neobična priča koja predstavlja seriju montiranih scena koje sve zajedno predstavljaju portret prestrašenog njemačkog grada. Razlog toga je Tranz Becker ( Peter Lorre ) , bucmasti mladić koji kompulzivno zviždi melodiju iz dvorane Planinskog Kralja Edvard Griega dok se približava djeci koju ubija ( i zlostavlja, saznaje se kasnije u filmu ). Njegova zlodjela prikazana su patetičnim slikama poput izgubljenog balona koji lebdi kraj telefonskih žica, ili napuštene lopte. Uspostavljajući konvencije koje se i danas koriste u filmovima o serijskim ubicama, Lang i scenarist Thea Vvon Harbou sjeku ubičin patetični život mahnitom policijskom istragom kojom skreće pažnju na sitne stvari kao što su novinske reportaže o ubistvima, neinstituionalne reakcije kad nevinog čovjeka kojeg neko dijete pita koliko je sati, odjednom okruži bijesna gomila, pa i politički prituisak koji stiže od političara, a koji policajcima isto toliko čini loše koliko i dobro. Cinično, policajci stežu šaku nad svim kriminalnim aktivnostima kako bi uhvatili ubicu, tjerajući mračno društvio, bolje reći udruženje profesionalnih kriminalaca da ga sami pronađu i ulove kao životinju.

U snažnom finalu Beckeru sude u podzemlju, gdje se on brani argumentom da su oni koji ga optužuju odabrali da čine zločine, dok on u tome nema izbora. Premda film uvodi lik inspektora karla 'debeljka' Lohrmanna ( Otto Wernicke ) – koji se pojavljuje u testamentu dr. Mabusea – isto tako i lik harizmatičnog šefa kriminalaca Schrankera ( Gustaf Grundgens ) u crnim rukavicama koji čini tradicionalni antagonistički par policajac/lopov, Lorreov očajnički, životinjski ubica zaključni je glas filma, koji one koji ga progone ( i nas ) natjera da se zagledaju sami u sebe i potraže sjeme psihoze duboke poput njegove.